De kunst van het niet vergeten te genieten

Nicaragua lijkt in maar weinig opzichten op Nederland. Toch is het verbazingwekkend hoe snel je went aan een ander land, andere mensen, andere cultuur en een compleet andere levensstijl. Het gevaar zit ‘m dan ook in het normaal gaan vinden van het leven hier. En dat is het natuurlijk absoluut niet. Af en toe moet ik er, door anderen of mezelf, aan herinnert worden hoe fantastisch het is dat ik momenteel op dit prachtige stukje aarde mag verblijven. Inmiddels heb ik mijn eerste, niet dramatische dipjes wel gehad. Deze wegen echter totaal niet op tegen alle pieken. Het geluk zit ‘m in de mensen om me heen, de heerlijke weekenden, die we nog steeds zo optimaal mogelijk proberen te benutten. Maar ook in de kleine dingen. Elke dag als ik van stage naar huis loop, 20 minuten in lange broek in de brandende zon, maakt het uitzicht op de vulkaan mombacho me blij. Ondanks dat er af en toe natuurlijk vreselijke natuurrampen plaatsvinden, vind ik het bijzonder om zo dicht bij de kracht van de aarde te kunnen staan, in de vorm van vulkanen en aardbevingen. Het feit dat dit iets is waar de mens nog geen controle over heeft is enerzijds beangstigend, maar voor mij ook zo fascinerend.

Dit is dan ook waarom ik nogal enthousiast was over het ervaren van mijn eerste aardbeving. Ooit tijdens een vakantie in Portugal zijn ’s nachts de handdoeken uit de kast gevallen door een aardbeving. Ik sliep er door heen. Tijdens ons weekend in Leon vond er, in de nacht die we in Poneloya aan de kust doorbrachten een aardbeving plaats. Kracht 6.2, ik sliep er door heen. Maar op een vrijdag ochtend in Granada, de eerste dag dat ik me ziek moest melden op stage omdat de baño en ik die dag best buddies zouden zijn, zat ik opeens te zwaaien op mijn bed. Eerst heb ik me afgevraagd hoe het kon dat er een enorme vrachtwagen langs was gereden, zonder geluid te maken. Daarna de gang opgerend omdat ik me besefte dat het misschien wel een aardbeving was geweest. Daar was niemand om de spanning met me te delen. Gelukkig kwamen 10 minuten later de eerste berichten op internet voorbij over een aardbeving voor de kust van Nicaragua met een kracht van 5.6. Mijn eerste aardbeving.

Maar ook het dagelijks leven gaat door; Stage
Na vele weken weet ik nog steeds niet goed wat ik er van moet vinden. Aan de ene kant blije patiënten die cadeautjes voor me meenemen (nagellak!), aan de andere kant de problemen met communicatie en het weinige contact met collega’s. Regelmatig voel ik me nogal alleen op stage en behoorlijk verloren, als ik mezelf niet duidelijk kan maken naar een patiënt toe. Een aantal weken heb ik het wel wat drukker gehad, wat het werk een stuk leuker maakt. Totdat ik 1 dag ziek werd. Dit was de dag voordat ik naar Costa Rica zou vertrekken voor 4 dagen. Bij terugkomst bleken 2 patiënten, waaronder een die ik al weken behandelde, overgenomen te zijn. “Moest van de doctora” was het argument. Nog steeds begrijp ik het niet helemaal, aangezien ik 1 van deze patiënten pas 1 keer gezien had en dus vooral onderzocht, en de ander nu heel verdrietig naar me toe kwam dat ze door mij behandeld wilde worden. Het zal wel. Denk dat het voornamelijk te maken heeft met een andere visie op behandelmethodes. Was die dag even helemaal klaar met mijn stage.

Inmiddels was ik al 1 keer mee geweest naar de school voor gehandicapte kinderen, en kon ik de dinsdag daarna voor het eerst ook zelf aan de slag. Vond het erg spannend, en had niet gedacht dat ik zo in het diepe gegooid zou worden. Ondanks wat leeswerk, was mijn kennis over onderzoek en behandeling van kindjes nihil. Gelukkig kon een moeder me wel een beetje op weg helpen met wat ik moest doen, toen mijn collega het te druk had om me te helpen. Heel dubbel gevoel over, maar wel erg tof dat ik dit mag doen. Gister ging ik weer vol goede moed op weg naar de school. Daar aangekomen bleek er niemand te zijn. In eerste instantie dacht ik dat ik het verkeerd begrepen had. Ik had verder in de praktijk geen patiënten en was veel te laat om nog andere patiënten te kunnen zien. Vandaag maakte niemand zich er druk om dat ik er gister niet was, en bleek dat mijn collega vergeten was te bellen dat ik niet naar de school hoefde. Overigens wordt het gezondheidscentrum momenteel verbouwd, wat inhoud dat, zonder dat iemand er iets van wist, wij onze behandelruimte vandaag opeens niet meer in konden. Weer geen werk… Tranquilo

San Juan del Sur, part 2
Lange tijd op één plek in het buitenland verblijven, betekent ook afscheid nemen van mensen die aan het reizen zijn. Caro, het Duitse meisje wat ik in mijn gastgezin ontmoet heb, zou ons na 2 maanden weer gaan verlaten. In relatief korte tijd bouw je toch een band op, en besloten we dat we net zo goed nog een stuk met haar mee konden reizen voor een weekend. San Juan del Sur ligt aardig dicht bij Costa Rica, en dus zou daar ons afscheid plaats gaan vinden. Met 9 man sterk een dorm overgenomen, en op vrijdagavond de, nu al, traditie van pizza, rum en gitaar op het strand voortgezet. Na weer een legendarische avond was ik om 6 uur weer klaarwakker. Enigszins vermoeid gingen we met een shuttle naar playa Madera. De dag ervoor hadden we besloten dat we zaterdag met z’n vieren een surfles zouden nemen. Na een aantal zomers gesurft te hebben en dit door mijn knie niet meer hebben gekund, wilde ik nu wel eens weten of ik mijn board misschien eens moet gaan verkopen, of dat ik het niet op hoef te geven. Van te voren was ik erg zenuwachtig, omdat ik simpelweg niet weet wat er mis kan gaan met mijn knie. Tot nu toe heb ik mijn hele avontuur nog niks hoeven laten, en nergens last van gehad, ondanks soms pittige belastingen.

Dat deze surfles voor mijn een grote emotionele rollercoaster zou worden, had ik niet aan zien komen. Onze instructeur; een Peruaan van 50+ die waarschijnlijk zijn hele leven niet anders heeft gedaan dan surfen. Hij had zeker hart voor zijn sport, haast had hij echter niet. Na een praktijk les op het strand, in de brandende zon, kwam ik er achter dat ik in theorie best zonder problemen op zou moeten kunnen staan. Blijdschap. Eenmaal in het water bleek dat dit totaal niet opging, voornamelijk doordat ik geen balans meer heb. Voelde me zodanig gefrustreerd en in de steek gelaten door mijn lichaam, dat ik op een gegeven moment niet meer wist of het zout op mijn wangen afkomstig was van de zee of mijn tranen. Frustratie. Uiteraard kon ik er toen op wachten dat het mis zou gaan met mijn knie. En dat waar ik zo bang voor was, gebeurde. Ik kwam met mijn verkeerde been omhoog, waardoor ik terugviel op mijn knie. Dubbel. Met veel pijn, en vooral schrik het strand op gegaan, waar 4 jaar aan frustratie over wat ik allemaal heb moeten laten er uit kwam. Verdriet. Gelukkig had ik onze instructeur van de tevoren ingelicht en toverde hij, met veel troostende en positieve woorden weer een glimlach op mijn gezicht. Wel benadrukte hij dat ik zelf moest aanvoelen of ik weer het water in kon. Ik besloot dat het toch al pijn deed, en ik het net zo goed nog kon proberen, dat kan tenslotte altijd. Met minder spanning en meer concentratie, bleek het een stuk beter te gaan. Heb na jaren weer fatsoenlijk op een board gestaan, opnieuw tranen. Ultiem geluk.

Dat ik na deze bijzondere dag nog 3 dagen een dikke en pijnlijke knie heb gehad, maakte me niet zoveel uit. Wat zijn 3 dagen op 4 jaar revalideren? Echter de zaterdagavond wel zo gesloopt dat ik netjes op 11 uur knock-out in bed lag. De slaap had ik nodig, want op zondag zou ik nog met mijn twee Duitse buddies Sunday Funday doen. Het was een mooi feestje en een waardig afscheid van Caro. Voor nu.

San Juan del Sur, part 3
Dat we een week later weer in San Juan zouden zijn was eerst niet het plan, maar er bleek de week erna een festival op playa Hermosa te zijn. Inclusief surfwedstrijd en live muziek aan het strand. Na de vrijdag weer een pizza strand avond te hebben gehad, gingen we zaterdag met shuttles naar Pitaya fest. Het werd wederom een bijzondere avond met spelletjes, dansen, iedereen kwijt raken, de lekkerste chocoladekoekjes, nieuwe vrienden en strand en volle maan. Dit zijn ook de momenten die deze reis zo bijzonder maken. Meestal onverwachts.

Granada
Ook de weekenden dat we “thuis” zijn, verveel ik me zelden. Zo hebben we een soort tapas avond gehad in een heel fijn huis, met een redelijke random groep mensen. Dat kan niet goed gaan, maar dat ging het wel. Super leuke avond, per ongeluk op een Nica verjaardag terecht gekomen, in een cafeetje beland met leuke live muziek, en natuurlijk de avond dansend afgesloten in Kelly’s bar. Daarna helaas wat problemen om mijn hostel binnen te komen. Geleerd om nooit het aanbod dat iemand je naar huis wil brengen, af te wijzen. Vele avonden kaartend doorgebracht en helaas weer afscheid nemen. Bob, onze Alaskan fisherman friend die een aantal weken in Granada en San Juan met ons heeft doorgebracht, moest toch echt terug naar het noorden. Jammer, maar ook dankbaar dat ik hier zulke mensen ontmoet.

Costa Rica
Inmiddels ben ik 3 maanden in Nicaragua, en dat betekent dat mijn visum zou verlopen. Op naar Costa Rica om deze te verlengen. Ik had al in Nederland een vliegticket gekocht, maar hier zouden nog taxi- en buskosten bij komen. Uiteindelijk bleek het goedkoper, en gezelliger om met Judith mee deTicabus te pakken. Zaterdagochtend om half 7 stonden wij bij de busstop. De reis in een bus met airco en films, halleluja, verliep voorspoedig, en zo ook de grensovergang. Nu is het punt dat de bus naar San Jose doorrijdt, en wij er bij Liberia uit wilden. Allebei in slaap gevallen, en een half uur na Liberia uit kunnen stappen. Met een normale bus weer terug en bij de McDonalds uitgestapt. Hallo Costa Rica. Naast dat je hier fastfood kan krijgen is het land ook meer Westers door de kleding van de mensen, de moderne bussen, een waar busstation en het feit dat bijna iedereen Engels spreekt. Om de een of andere manier was het een beetje gek na 3 maanden Nicaragua. Vanuit Liberia 2 uur in de bus naar de kust, playa Tamarindo, ook wel playa Tamagringo genoemd. Een toeristische plaats overspoeld door Amerikanen, ook te merken aan de prijzen. Eigelijk deze 4 dagen niet veel gedaan, behalve lek geprikt worden door muggen, zwembad, strand, profiteren van een gratis lunch in het duurste hotel van Tamarindo, en shoppen. Na 3 maanden kijken naar 2e hands winkels of vreselijke synthetische kleren, was het fijn om weer eens leuk kleren te zien. En daar dan ook maar geld aan uit te geven. Na een lunch bij de Mac (moet ‘m weer 3 maanden missen) weer in de Ticabus. Waar de grensovergang naar Costa Rica nog uitgerust was met een heuse band waar je je bagage op gooit, en dan door zo’n scan apparaat gaat, was dit terug naar Nicaragua anders. Tassen op tafel, en een enkele wordt bekeken. Welkom terug in Nicaragua! Blij om terug te zijn.


Vogende week is het hier Semana Santa. Voorafgaand aan Pasen heeft iedereen hier een week vakantie. Het schijnt grote chaos te worden, maar deze ontvluchten wij deels. Zaterdag ochtend vliegen we naar the Corn Islands. Is het intypen op google waard! Donderdag vliegen we terug, en worden er misschien nog wel wat dagen San Juan aan vastgeplakt. Het klinkt misschien gek, maar ben wel echt toe aan vakantie. Het is hier nu elke dag minstens 35 graden, en dat wordt voorlopig niet minder. Het hostel is erg warm, en slaap bijzonder slecht. Weekje bijkomen en bijslapen dus.

Nog altijd een grote dankjewel voor iedereen met wie ik contact heb!

Liefs