Stage en heerlijke weekenden

Ten eerste wil ik heel graag de mensen bedanken die een bijdrage hebben geleverd aan het verfproject, waar ik de afgelopen weken mee bezig ben geweest. De kleine school en bibliotheek waar Caro vrijwilliger is, waren een grote, grijze, deprimerende vlakte. 4 dagen en middagen ben ik er in de weer geweest, schilderen in de brandende zon met 30+ graden. Geen makkelijke onderneming, zeker om de 15 min pauze nemen omdat je anders toch echt oververhit raakt. Maar met de hulp van vele andere studenten en de kinderen is het toch gelukt. De muur ziet er nu super mooi uit, en de kinderen hebben een hele leuke tijd gehad door het schilderen. Daarnaast zal er nog een watertank aangeschaft worden, zodat de kinderen in de bibliotheek altijd beschikking hebben over schoon drinkwater. Trots dat ik hier aan heb mogen deelnemen.

Dan verder waar ik gebleven was, wat inmiddels alweer 6 weken terug is. Zoals ik eigenlijk niet anders van mezelf verwacht had, lukt het me niet om heel regelmatig te schrijven. Heb het veel te druk met allemaal leuke dingen, in plaats van achter mijn laptop te zitten. Inmiddels ben ik met stage begonnen, heb ik er een aantal leuke weekenden op zitten en moest ik deze keer niet naar de tandarts, maar gewoon naar de dokter. Op mijn bovenbeen verscheen een perfect ronde plek. Rood, met een dikke rand er om heen en veel jeuk. Nadat er verschillende horrorverhalen door mijn hoofd waren gegaan over larven en teken, toch maar naar de dokter gegaan. 900 Cordoba armer en een crème, pillen en zeep rijker ging ik mijn schimmel te lijf. Inmiddels is er alleen nog een mooie roze cirkel over en de jeuk is weg. Gaat de goede kant op. Hoop dat ik hier nu klaar ben met medisch gezeur.

Stage
Uiteraard begon mijn stage anders dan verwacht. Waar ik al een keer zenuwachtig langs het gebouw was gelopen waar mijn stage zou plaatsvinden, bleek op de dag dat ik zou beginnen dat de afdeling fysiotherapie verhuisd is naar een andere locatie. Klein detail. Groter probleem: waar ik na 3 weken Spaanse les best wel vertrouwen had, dat ik mezelf verstaanbaar kon maken, en dat ik vooral mensen prima kon verstaan, werd deze illusie op dag 1 van mijn stage direct verwoest. Samen met Erika van On-Stage stond ik daar, en moest ze alles voor me vertalen. Werkelijk, geen woord begreep ik er van. Dan zakt de moed je wel vrij snel in de schoenen. De rest van de week vooral gekeken en geprobeerd te begrijpen hoe het systeem hier in elkaar zit, en getracht te communiceren..

In week 2 werd het tijd om patiënten te gaan behandelen. Dit houdt in dat je een briefje onder je neus geschoven krijgt waar op staat wat je moet doen. Eerst gaat een patiënt namelijk naar een arts, dan naar de fisiatra, een soort hoger bevoegde fysio. Zij diagnosticeert en schrijft een behandelplan uit. Dat artsen onduidelijk schrijven is blijkbaar een fenomeen dat zich wereldwijd voordoet. Lastig, en dat dan in het Spaans. Al snel was ik er achter dat behandelingen hier vrijwel altijd bestaan uit: warmte packing, massage en elektrotherapie. Even schakelen dus. Na week 2 kreeg ik mijn eigen pagina in het schriftje, om mijn eigen patiënten op te schrijven. Het digitale tijdperk is hier nog ver weg. Dus zelf ook maar weer een papieren agenda ingeschakeld, om wat structuur aan te brengen in de ongeorganiseerde nica wereld. Misschien was het alleen niet het beste idee om een gratis veterinaire agenda mee te nemen.. Licht verwarde patiënten, ik geloof inmiddels dat ze er op vertrouwen dat ik toch echt fysio ben, en geen dierenarts.

Na een aantal weken lukt het me aardig mensen te verstaan die geen “profesora Spaans” maar nica Spaans spreken. Dat wil zeggen; snel en zonder de s uit te spreken. Spreken blijft nog steeds heel lastig. Ook in Nederland spreek ik niet snel iemand de oren van het hoofd, en dat werkt me momenteel een beetje tegen. Telkens als ik een scheef gezicht krijg als ik iemand niet begrijp word ik onzekerder. Met als gevolg dat ik vorige week dan denk ik toch echt mijn eerste dipje had. Dit ook mede doordat ik op stage niet veel te doen heb. Gelukkig kwam Tjitske (On stage) toevallig de volgende dag langs, waardoor ik even mijn frustraties kwijt kon, zij ze kon vertalen naar mijn collega’s en ik meteen mijn voorstel kon doen. Komende weken wil ik dus de slag met voorlichtingen en posters maken, en afgelopen dinsdag ben ik mee geweest naar een school voor speciaal onderwijs. Heel bijzonder op te zien hoe kindjes tussen de 0 en 2 worden behandeld, en vooral erg spannend, nadat ik hoorde dat ik volgende week ook echt zelf hiermee aan de slag mag. Nog even goed inlezen dus. Ben heel benieuwd hoe dit gaat zijn, en vooral fijn om wat meer te doen te hebben, aangezien het nu nogal rustig is. Er zijn momenteel erg weinig patiënten. Deze komen niet opdagen als het heel warm is, of regent. En warm is het.

Hostel
Na nog een laatste week in het gastgezin te hebben gewoond, kon ik een week later dan gepland naar het hostel verhuizen. Ook een andere dan gepland. In het hostel woont een familie die een aantal kamers verhuurd. Het is een grote chaos, 2 aquaria, een eekhoorn heel zielig in een kooi en mijn nieuwe beste vriend kat. Kamer is vrij klein maar met eigen badkamertje. Ik vind het allemaal wel prima. Opeens eigen eten maken blijkt hier ook een hele uitdaging te zijn. Het aanbod is hier in de supermarkt toch echt aanzienlijk kleiner en anders dan wij gewend zijn. Verlang naar een echt lekkere boterham, terwijl ik normaal niet eens zo van brood hou. En courgette. Een lekkere appel. En mijn blender.. Gelukkig hebben ze hier veel avocado’s, nog nooit zoveel guacamole gegeten. Inmiddels wonen Judith en Imke hier ook in het hostel, dus dat is leuk. Gezellig samen koken en kaarten.

Naast het “gewone” leven hier, heb ik nog genoeg tijd over om meer van Nicaragua te zien en vooral veel te genieten.
- Zo heb ik me laten masseren door een blinde.
- Ben ik naar Coyotepe geweest, een oud fort waar, tot nog veel te kort geleden veel mensen zijn gemarteld.
- Nogmaals naar de isletas geweest, deze keer met een bootje.
- Op de Spaanse school een kookles churros y pasteles gevolgd.
- Was in Granada het international poetry festival. Dit houdt vooral in dat er nog meer toeristen dan normaal waren, leuke optredens elke avond en nog meer kraampjes om allerlei leuks te kopen.
- Een soort hotsprings bezocht aan de andere kant van Mombacho. De tocht om er te komen was misschien wel het meest noemenswaardig. Met een auto 1,5 uur over een onverharde weg met kuilen en rotsen. Opeens werd het duidelijk waarom veel mensen hier een grote auto hebben. Wel gezwommen in heel mooi helder beekwater. Terug nog 3 Australiërs meegenomen. Met 7 man in de auto betekent uitstappen bij elke steen die er maar een beetje hoog uitziet.
Verder heb ik nog 3 weken lang 4 uur per week extra Spaanse les gevolgd, maar dit had niet zoveel effect als ik zou willen. In de weekenden naast het zwembad en laguna de apoyo verschillende leuke plekken bezocht.

Volcán Mombacho
Op een zaterdag hebben we deze berg beklommen. Deze vulkaan van 1400 nog wat meter hoog is mijn dagelijks uitzicht hier, omdat Granada aan de voet ligt. Tot een hoogte van 1150 meter kun je deze vulkaan beklimmen. Het verschil tussen de vulkaan met een bus of te voet beklimmen, is 13 dollar. Te voet dus, alleen dachten we in eerste instantie dat je niet helemaal tot de top zou gaan. Compleet gesloopt en verbaasd 1150 bereikt. Daar nog een wandeling van een uurtje gemaakt en gelukkig terug gebruik kunnen maken van de bus. Uiteraard wel op z’n Nicas, wat inhoudt dat we minder hoefden te betalen als we de eerste 10 meter zelf zouden lopen, om vervolgens opgepikt te worden. Al met al toch een leuke ervaring, en tegen alle verwachtingen in niet eens spierpijn er na.

San Juan del Sur, part 1
7 februari zijn we met 5 mensen naar San Juan del Sur geweest, een kustplaats waar vooral veel toeristen zijn. Ondanks het overschot aan Amerikanen 2 super gezellige avonden gehad, inclusief pizza eten op het strand en dansen op blote voeten, wat nu eerder regel dan uitzondering is. Zaterdag naar playa madera geweest, een surf strand ten noorden van San Juan. Supermooi, alleen erg harde wind. Volledig gezandstraald, gevochten tegen de hoge golven en beestjes gezocht tussen de rotsen. Hele weekend was gewoon helemaal goed, leuke nieuwe mensen ontmoet en genoten. Toch jammer dat je dan op zondag weer terug moet, 3 uur in een zweterige chickenbus.

Uitje On Stage
Zaterdag erna hadden we een soort kennismakingsuitje van On Stage. Dagje plattelandstoerisme in een community. Erg leuk om te zien hoe mensen daar leven en samenwerken. Mountainbiken op een fiets zonder remmen en een wandeling gemaakt. Hier voor het eerst Nica voedsel gehad wat me wel degelijk gelukkig maakt.

Leon
28 februari met een groepje van 4 richting Leon gegaan. In de avond een beetje van Leon kunnen zien, maar niet het gevoel dat ik nu een beeld heb van deze stad. Voelde me hier ook meer bekeken dan in Granada. Na een gezellige avond in het hostel zaterdagochtend op naar de Cerro Negro. Dit is een vulkaan van slecht 160 jaar oud, die nog actief is. Een gitzwarte berg. Vanaf de top kun je rook uit de krater zien komen, en is gek genoeg slechts een paar centimeter onder het oppervlak de grond ontzettend heet. De klim van een uur naar de top was dan ook ontzettend gaaf, en blijf het een bijzondere ervaring vinden om over een kraterrand te lopen. Maar de reden dat we deze vulkaan beklommen hebben, was om er op een plank weer vanaf te boarden. Dit wilde ik al doen vanaf het moment dat ik wist dat ik naar Nicaragua zou gaan. De avond voordat het zover was begon ik me pas af te vragen of het nou wel zo’n goed idee zou zijn om 650 meter naar beneden te sleeën over een helling van 41 graden. De verhalen die we te horen kregen over de 2 gebroken benen, een ontwrichte schouder en een open gezicht maakten me er niet meer gerust op. Doordat ik zo bang was heb ik alleen onthouden hoe ik moest remmen, en heb ik de afdaling zelf niet zo heel erg meegekregen. Trillend weer onder aan de berg kreeg ik wel te horen dat ik met 63km/h het snelste meisje van de dag was. Vooral blij dat ik nog heel was, maar ergens ook wel weer leuk dat ik toch zo hard ging.
Na dit avontuur zijn we snel op weg gegaan naar de kust, Poneloya. Hier met een klein bootje en paard en wagen op naar the surfing turtle lodge. Dit hostel ligt op een soort eiland in een soort mangrove gebied, en bestaat uit een paar hutten op het strand. Deze fantastische plek werd ’s avonds compleet gemaakt door een kampvuur, gitaren, zingende mensen, rum, het geluid van de golven en een prachtige sterrenhemel. Helaas voor mij haakte ik om 11 uur af. Voordeel hiervan was dat ik de volgende ochtend de zonsopgang heb bekeken, naar de zee heb zitten staren met de hostel kat en verder ben gaan slapen op het strand, waar rustig 2 paarden langs kwamen galopperen. Voelde die ochtend niets anders dan ultiem geluk. Na een ontbijt van pancakes liep de temperatuur snel op, en voelde mijn wandeling over het strand niet als verkoeling, maar als woestijn. Voeten verbranden aan het zand, volledig uitgedroogde, net aangespoelde vissen zien een de wind die aanvoelt als een föhn. Rustig in de schaduw de tijd uitgezeten voordat de reis naar Granada weer kon beginnen.

Aangezien ik nu toch echt een keer wat moet uploaden, laat ik het voor nu hierbij. Zal echt proberen om zo snel mogelijk over afgelopen week te schrijven :)

Liefs