Het leven onder een mangoboom

Waar ik mijn vorige blog afsloot met woorden over zinderende hitte, slecht slapen en een gepland bezoek aan de Corn Islands (wat voor mij niet doorging), is de situatie hier inmiddels anders. De regentijd is begonnen en het is inmiddels niet meer dagelijks bloedheet. Eel bewolking en regelmatig regenbuien. De temperatuur is de laatste weken zo acceptabel dat ik af en toe weer normaal slaap. Nu is het echter niet meer de hitte die me dagelijks uit mijn slaap houdt, maar mango’s. In ons hostel hebben we bij onze kamers een klein binnenplaatsje met een ronde stenen tafel en stenen bankjes. Dit is een plek om wakker te worden, aan het eind van de middag de dag door te spreken en nachtelijke pyjama party’s te houden. Er staat alleen ook een hele grote boom, die een mango boom is gebleken. Voorheen werden we aan de stenen tafel voornamelijk belaagd door vogelpoep, kakkerlakken en mieren, zo veel mieren. Sinds het is gaan regenen zijn we ons leven echter niet meer zeker, door met name mango’s die met veel lawaai naar beneden komen. Meestal vallen de mango’s eerst op het dak en vervolgens op de grond. Door deze dubbele klap wordt ik ’s nachts dan weer regelmatig wakker. In vergelijking met de hitte die me 3 maanden wakker heeft gehouden, kan ik hier alleen maar om lachen. Aan het tafeltje zitten durf ik echter niet meer. Mede door deze veranderingen besef ik dat ik mijn laatste blog bijna 2 maanden geleden schreef.

Semana Santa, een week paasvakantie
Zaterdag 12 april zou ik heel vroeg naar de Corn Islands vliegen. De nacht ervoor heb ik helaas meer tijd op de wc doorgebracht dan de trillende zwetende momenten in mijn bed. Elke slok water die ik probeerde in te nemen, kwam er net zo hard binnen 2 minuten weer uit. In mijn 5 maanden hier heb ik me 2 keer een dag zo beroerd gevoeld, en ik heb het mijn lijf nog steeds niet geheel vergeven dat dit precies op deze dag moest plaatsvinden. Ik kon mijn kamer niet uitkomen, laat staan reizen met vliegtuig en boot. Achtergebleven in het hostel, heb me lang niet zo alleen gevoeld. Was dan ook erg blij toen mijn lieve vriendinnetjes na 5 dagen terugkwamen op mij te vermaken.
In deze week heb ik nog 4 aardbevingen hier meegemaakt,waardoor Nicaragua inmiddels redelijk in paniek begon te raken. Aan mijn half jaar aardwetenschappen heb ik nog wel iets van kennis over de aarde overgehouden, en heb dan ook met liefde vragen van mijn buddy’s over dit onderwerp beantwoord. Dit college over aardbevingen en vulkanen liep vervolgens uit in bijzondere gesprekken die ik niet snel zal vergeten. Nog altijd dankbaar voor de vrienden die ik hier heb gemaakt .
Het resterende deel van de vakantie vooral feestjes bezocht en een tapas avond gehouden.

San Juan del Sur, part 4
Aangezien deze plaats altijd een fijne plaats is om een weekend door te brengen, en het weer tijd was om afscheid te nemen stapten we vrijdag middag weer in de bus naar het zuiden. Eerst helaas op donderdag nog afscheid moeten nemen van Clara, en dit weekend zou voor Imke haar afscheid zijn. Zaterdag weer een dagje strand, waar opeens uit het niets allemaal krabben rondliepen. Waar het niet dat het zand nogal heet wordt en een groot deel levend gekookt werd. Degenen die in leven bleven deden dit door onder, of op mijn stoel te klimmen. Leuk fotomateriaal, en helaas voor Nica’s leuk speelgoed. Vol afgrijzen gezien hoe deze mensen de scharen van de beestjes eruit trekken, zodat de kinderen er leuk mee kunnen spelen. Niet leuk, alsof levend gekookt worden niet al erg genoeg was.
Zondag met een groep weer Sunday funday gedaan. Was weer een leuk feestje en een mooie afsluiting van een weekend. In de week erna afscheid moeten nemen van Imke, Sam en Judith haar zus die er ruim een week was. Toch jammer dat de groep steeds kleiner wordt. Ook bleek dat de dag van de arbeid in Nicaragua gevierd wordt in de vorm van een vrije dag, dus opnieuw een weekend weg.

Estelí en Somoto
Met Judith op een vroege vrijdag ochtend in de bus naar het noorden van Nicaragua gestapt. De vooruitzichten naar een koeler deel van Nicaragua maakte de lange busreis helemaal goed. 28 graden en bewolkt, heerlijk na maanden hoog in de 30, dag en nacht. Na een rustige vrijdag avond gingen we zaterdagavond heel vroeg richting Somoto, nog verder noordelijk. Hier stond een canyon tour op de planning. Dit hield in dat we een paar uur door een canyon hebben geklauterd, gezwommen, gesprongen en gevaren. Het was echt een superleuke ervaring waarin ik weer wat grenzen heb verlegd. Prachtige omgeving, terwijl grote blauwe vlinders om je hoofd cirkelen. Echt genieten. ’s Avonds bleek er een voetbal wedstrijd te zijn in Estelí. De halve finale tussen Estelí en Managua meegemaakt, erg leuk.

De week erna zou mijn moeder me in Nicaragua komen bezoeken. 3 weken, waarvan ik zelf ook 2 weken vakantie had. De eerste week heb ik gewoon stage gelopen, en hebben we in de middagen en het eerste weekend activiteiten ondernomen. Granada laten zien, een dagje Laguna de Apoyo inclusief monkeytour van Kevin, Volcan Masaya, de markt in Masaya, gegeten bij een collega op mijn verjaardag. Hier werd ik gebeten in mijn hand door haar hond. Nog steeds ben ik een beetje van slag over het feit dat ik, de ultieme dierenvriend, ben gebeten. En op de laatste middag naar San Juan del Oriente om keramiek te kopen. Op deze laatste locatie kwamen we vrij laat in de middag aan, en ik had van tevoren niet uitgezocht hoe laat er nog bussen terug gingen. De laatste bus bleek 5 minuten voordat wij bij de weg kwamen te zijn gegaan. Personeel van Claro (telefoon company) stond echter te wachten op een auto en wij konden wel meerijden. We moesten alleen even wachten. Anderhalf uur later kwam er dan eindelijk een pick up aanrijden. Waar het niet dat net de eerste fikse bui van het regenseizoen was gestart. In de stromende regen en onweer in de achterbak onder een plastiek dakje. “Kijk mam, dit is nou Nicaragua.” Goed en wel terug in Granada zaten er een hoop lieve vrienden in mijn hostel en kon ’s avonds mijn verjaardag nogmaals gevierd worden. Na nog 1 dag stage had ik dan eindelijk 2 weken vakantie, waarin ik met mijn moeder ben gaan reizen.

Ometepe
De eerste 3 dagen zijn we op het eiland bestaande uit 2 vulkanen Ometepe geweest. We verbleven in een finca (boerderij) op de helling van een vulkaan met prachtig uitzicht. Overal hoorde en zag je apen en toen de zon onderging, was de hele nacht vol met vuurvliegjes. Het leek alsof het hele bos versiert was met knipperende kerstverlichting, heel bijzonder om te zien. Ik dacht dat het een goed idee zou zijn om deze vulkaan ook te gaan beklimmen. Volcan Maderas is niet meer actief, en begroeid met regenwoud op de top, en een meer in de krater. De tocht was prachtig. Waar er eerst nog een trap was, vervolgde de tocht zich daarna door een uitgesleten oud riviertje. Dit hield vooral in dat het spekglad was vol met stenen en takken. Een open knie en onder de modder toch eindelijk de top bereikt. Daar weer afgedaald om bij het krater meer te kijken. Erg mooi, maar het vooruitzicht om weer helemaal terug te moeten erg ontmoedigend. 9 uur na de start waren we eindelijk terug. De laatste helft van de afdaling trilden mijn benen zo oncontroleerbaar, dat ik eigenlijk niet stil wilde staan. Daarnaast deed mijn (goede) knie vreselijk pijn. Gelukkig was de schade, ook bij moeders, slechts 4 dagen spierpijn.
De volgende dag was het tijd om richting boot te vertrekken, om door te reizen naar de Rio San Juan, de rivier die vanaf het meer van Granada door de jungle naar de oostkant van Nicaragua loopt. Dit deel had ik in eerste instantie niet op mijn to-do list staan, maar vanaf het moment dat ik besloten heb hier wel heen te willen, heb ik er erg naar uitgekeken. Ik denk dat het mijn beste beslissing is geweest om dit deel van Nicaragua niet over te slaan.

Rio San Juan
Met de nachtboot vertrokken we van Ometepe richting San Carlos. We vertrokken, nadat de boot vol was geladen met bananen om 19 uur, en kwamen rond half 6 in de ochtend aan. Op het schip werden alle blanken vakkundig naar het bovendek verwezen. Hier had je de mogelijkheid om een een airco ruimte een bankje in te nemen, of een strandstoel op het dek. De airco leek ons wat koud, dus namen we plaats op het dek. Na eerst genoten te hebben van het adembenemende uitzicht van de contouren van de 2 vulkanen en duizenden sterren, bleek al snel dat mede door de wind, de temperatuur op het schip snel afnam. Volledig ingepakt, inclusief sjaal stapte ik in San Carlos weer van de boot. Mooie ervaring. Hierna meteen met een bootje door naar El Castillo en overstap naar de Rio Bartola, een zijriviertje van de Rio San Juan. ’s Middags in een kayak de Rio Bartola op, een basilisk gezien en veel vogels, waaronder toekans. Verder heerlijk uitgerust met een boek en biertje met uitzicht op de rivier. We verbleven echt op een prachtige locatie. De volgende ochtend vroeg met een gids het bos in om vogels, gifkikkertjes, planten, hagedissen en apen te spotten. Hierna kon ik de 2 soorten apen die hier leven allemaal afvinken. Howler monkeys, spider monkeys en kapucijnapen. In de middag terug naar El Castillo, om daar het fort te beklimmen en een kaaiman tour te boeken. Toen de avond viel met een gids in een bootje de rivier op. Een kaaiman, basilisken en een dikke kikker gevangen. Vooral de basilisken waren echt prachtig, een soort mini draakjes.
Helaas was dit alweer de laatste avond die we in dit gebied zouden doorbrengen, en zaten we de volgende ochtend om 7 uur alweer in de boot terug naar San Carlos. Na wat perikelen met de douane, aangezien we dicht bij de grens met Costa Rica zaten, konden we hier de bus naar Managua pakken. Snel afscheid van een deel van het reisgezelschap en door met de bus naar Leon. 14 uur na vertrek die ochtend kwamen we er eindelijk aan.

Leon en Poneloya
Op deze locaties was ik al eens geweest, maar mijn moeder wilde graag naar Leon, en echt veel had ik eigenlijk niet van de stad gezien. Poneloya vond ik zo mooi dat ik mijn moeder dit graag wilde laten zien, mede door haar liefde voor schelpen zoeken, die ik hier als een van de weinige plekken in Nicaragua had gezien. In Leon een stadswandeling gedaan, waar het natuurlijk eigenlijk veel te warm voor was. Een museum bezocht dat, in tegenstelling tot elk ander museum hier, er heel mooi uitzag. Nog de botanische tuin bezocht en een plan gemaakt voor de volgende dag. Ik wilde wel graag naar Leon viejo. De stad heeft voorheen aan de voet van vulkaan Momotombo gelegen, maar is daar verwoest. Je kunt wel raden waardoor. Dus is de stad verplaatst naar de locatie waar die nu ligt. De ruïnes bezoeken zou echter buiten proportie veel dollars kosten, dus maar meteen de volgende dag de taxi naar Poneloya gepakt. Heerlijk 2 dagen op het strand en in hangmat gehad. ’s Avonds, net als maanden geleden weer het kampvuur gemist, omdat ik simpelweg mijn ogen niet open kon houden. Zondag richting Managua, omdat we op maandag ochtend vroeg naar Corn Islands zouden vliegen.

Little Corn Island
Op, of beter gezegd naast het vliegveld in Managua is een klein vliegveld voor binnenlandse vluchten. Het grootste vliegtuig hier beschikbaar kan denk ik rond de 40 mensen kwijt. Wij hadden echter het geluk op heen en terug weg in een 12 persoonvliegtuigje te worden vervoerd. Aangekomen op Big Corn Island moesten we nog met de boot naar Little Corn. Deze eilanden liggen 70 km. uit de oostkust van Nicaragua, en buiten de koraalgebieden om kan er best wat golfslag zijn op open zee. Dit bleek dan ook tijdens de boottocht van 45 minuten. Ik zag mijn moeder steeds bleker worden, en uiteindelijk zetten we net op tijd weer voet aan wal. Op dit Caribische eiland van welgeteld 2,9 km2 hebben we een hutje aan het strand gezocht, om 4 dagen te verblijven. Vooral veel gezond, gelezen, gezwommen in kristalhelder water en veel geslapen. Op eigen houtje gesnorkeld en helaas alleen zeegras en wat visjes gezien die mijn flippers interessant vonden. Ik had echt graag een tour bij het koraal willen doen en onder andere haaien gezien, maar tot 2 keer toe kwam de gids mij niet zoals beloofd ophalen met zijn boot. Dat is helaas ook Nicaragua. Wel veel verschillende krabben en enorme heremietkreeften gezien. En leguanen, een basilisk, een dode slang en zelfs een dood schildpadje. Toch hoop ik nog een keer hier terug te keren om meer te zien van de onderwaterwereld, en gewoon genieten van dit bijzonder mooie stukje aarde.

Na terugkomst in Granada hadden we nog 1 dag om souvenirs in Masaya in te slaan, voordat ik mama weer op het vliegtuig naar Nederland heb gezet. De taxi kwam op de terugweg nog zonder benzine te staan, maar geen paniek. De door een bevriende taxi langs gebrachte kan benzine werd vakkundig met een afgesneden flesje en stok in de auto gestopt.

Tot zo ver mijn avonturen in Nicaragua, die er helaas bijna opzitten. Nog 2 weken stage voor de boeg, en dan vlieg ook ik terug naar Nederland. Mede door de komst van mijn moeder besef ik dat ik erg gewend bent aan het langzame, warme, tranquilo leven hier, en kijk er niet naar uit om weer in sneltreinvaart Nederland te zijn. Maar ook dat zal wel weer wennen.

Nos vemos